Het rekruteren van statushouders

In Afghanistan had Abdul (wiens achternaam wordt weggelaten om zijn veiligheid te beschermen) een goede baan, werkend als taalkundige en cultureel adviseur. Maar nadat de door de VS geleide coalitie zich in augustus 2021 uit zijn land terugtrok, "verloor ik alles", zei hij tijdens een recent evenement. 

Hoewel hij een mid-career professional was, toen ik als vluchteling naar de VS kwam, "worstelde ik om een baan te vinden", legde hij uit. Werkgevers zeiden dat hij overgekwalificeerd was. Ondertussen had hij een gezin om te onderhouden - niet alleen zijn directe familie, maar ook familieleden die in Afghanistan bleven. 

Een banenbeurs veranderde zijn leven - hij werkt nu voor Hilton als veiligheids- en beveiligingsmanager. 

"Het is mijn tweede thuis. Het is een geweldige plek om te werken," zei hij op de U.S. Business Summit for Refugees, een recent evenement gehouden door het Tent Partnership for Refugees, een non-profitorganisatie die in 2016 werd gelanceerd door Chobani-voorzitter en CEO Hamdi Ulukaya. Op de top beloofden 45 bedrijven - waaronder ManpowerGroup, PepsiCo, Pfizer, Tyson Foods en Amazon - om de komende drie jaar meer dan 20.000 vluchtelingen aan te nemen. Het is de grootste inzet voor het inhuren van vluchtelingen ooit. Daarnaast beloofden bedrijven zoals Coursera ook om vluchtelingen te helpen verbinden met trainingsprogramma's voor werk.

Een groeiende vraag

Recordaantallen mensen zijn de afgelopen jaren gedwongen om vluchteling te worden. Velen van hen zijn aangekomen in de VS, waar een van hun centrale taken bij het opzetten van een nieuw leven is om werk te vinden. Naast vluchtelingen uit andere landen hebben de terugtrekking uit Afghanistan en de Russische invasie van Oekraïne 200.000 Afghanen en Oekraïners naar de VS gestuurd. 

"De toonaangevende merken van Amerika doen een tandje bij op dit gebied", zegt Yaron Schwartz, Associate Director voor wereldwijde partnerschappen bij Tent. "Dit is een moment als onderdeel van onze bredere oproep tot actie om vluchtelingen in de Verenigde Staten te blijven inhuren en opleiden."

Misschien wel de belangrijkste sector die zich inzet om vluchtelingen aan te nemen, is de horeca. Dit omvat Oneida Nation Enterprises in de staat New York, die meerdere eigendommen exploiteert, zoals het Turning Stone Resort Casino, en een geschiedenis heeft van het inhuren van vluchtelingen die teruggaat tot het conflict in Bosnië in de vroege jaren 1990.

Dana Sovocool, Oneida's vicepresident voor human resources, zegt dat het inhuren van vluchtelingen deel uitmaakt van hun gastvrije ethos. "Het is altijd geweest wie we zijn", legt hij uit. "Er zijn honderden jaren Oneida-mensen die kolonisten, vluchtelingen, immigranten en anderen verwelkomen."

Vandaag de dag komen vluchtelingen die voor Oneida werken uit 16 landen, waaronder Birma, Soedan, Somalië en Afghanistan. Velen worden ingehuurd in gastgerichte rollen, zoals in gaming-operaties, terwijl anderen zich in niet-gastgerichte functies bevinden, zoals huishouden en culinaire banen. Sommige vluchtelingen zijn zelfs in management- en leiderschapsposities gekomen.

Het inhuren van vluchtelingen is positief geweest, zegt Sovocool, en legt uit: "De vluchtelingenpopulatie is extreem loyaal en hardwerkend. Ze verrijken onze gemeenschap. De relaties die ons team aangaat met vluchtelingen zijn echt bijzonder. Het versterkt de samenhang in ons team. Mensen willen van elkaar leren, vluchteling en niet-vluchteling. Ze willen elkaar helpen."

Opstaan om de uitdaging aan te gaan

Het inhuren van vluchtelingen vindt vaak plaats op regionale banenbeurzen of via verwijzingen door non-profitorganisaties. Als onderdeel van het hervestigingsproces hebben vluchtelingen al wettelijke toestemming om in de Verenigde Staten te werken. En in veel sectoren verschilt het inhuren van een vluchteling niet zo veel van het inhuren van een andere werknemer.

In sommige opzichten kan het inhuren van vluchtelingen echter meer betrokken zijn dan het inhuren van andere werknemers. Naast culturele verschillen kunnen vluchtelingen aankomen met hiaten in hun geloofsbrieven of mismatches in hun vaardigheden. Tegelijkertijd werken Amerikaanse bedrijven vaak samen met een of meer van de negen federaal goedgekeurde hervestigingsagentschappen, non-profitorganisaties die samenwerken met het ministerie van Buitenlandse Zaken om diensten te verlenen aan vluchtelingen. In sommige gevallen bieden werkgevers infrastructuur en diensten aan vluchtelingen aan.

Oneida heeft bijvoorbeeld personeelswoningen gebouwd en zorgt voor vervoer. Het investeert ook in het overbruggen van de taalkloof: in samenwerking met het Tent Partnership is het bedrijf van plan om interne tolken in te huren en te werken met een online tool om vertalingen te leveren.

Een ander bedrijf met een lange geschiedenis in het inhuren van vluchtelingen is Great Lakes Cheese, een kaasfabrikant en verpakker met hoofdkantoor in Hiram, Ohio. Meer dan 30 jaar geleden begon de organisatie Hmong-vluchtelingen in te huren die op de vlucht waren voor conflicten in Zuidoost-Azië om te werken aan haar productielijnen, leiderschapsrollen en in andere banen. Die inspanning heeft gezorgd voor een groot aanbod van werknemers - bijna de helft van het personeelsbestand in Wisconsin bestaat uit Hmong-mensen. (Dit is een voorbeeld van hoe vluchtelingen kunnen helpen bij het aanvullen van arbeidstekorten, en verschillende vaardigheden en perspectieven kunnen brengen.)

Great Lakes Cheese heeft sindsdien zijn inspanningen uitgebreid naar het inhuren van Afghaanse vluchtelingen. Het huurde een jaar geleden zijn eerste Afghaanse vluchteling in: Waisuddin Habibzai had gesolliciteerd naar een functie in de productiefaciliteit, maar de organisatie besefte dat hij beter geschikt zou zijn voor een rol in talentontwikkeling. Tegenwoordig dient Habibzai als contactpersoon voor een tiental afghaanse vluchtelingenmedewerkers en helpt hen met huisvesting, transport en andere logistiek. 

Zoals Allison Bolet Cafaro, Great Lakes Cheese's manager van diversiteit, gelijkheid en inclusie, uitlegt: "We zijn gezinsvriendelijk. We zijn goede rentmeesters van de gemeenschap. Dit voelt als de natuurlijke progressie van wie we zijn, om in ruimtes te stappen waar behoefte is."